જોઇ લે.

હું ઊભો છું શબ્દની સાવ જ સમીપે, જોઇ લે.

હાથ પકડ્યો મીર, મીરાં ને મરીઝે, જોઇ લે.

મારી પહેલા ઓરડો દોડી પડ્યો છે ખોલવા;

એમ મારા દ્વાર ખખડાવ્યાં સમીરે, જોઇ લે.

રંગ લાવી છે પ્રતીક્ષા કેટલા વરસો પછી;

આવી ઊભા રામ શબરીની કુટિરે, જોઇ લે.

ઝૂંપડીમાં લાગશે લૂણો, કદાચિત એ ભયે;

ભીતરે સૂકવી દીધાં આંસુ ગરીબે, જોઇ લે.

આંખમાંથી ધૂમ દૃશ્યો ઓગળીને નીકળ્યાં;

એટલી રજકણ ઉડાડી છે અતીતે, જોઇ લે.

સાંજનો શણગાર તારી આંખમાં જોયા પછી;

રોજ આવીને ઊભો રહું છું ક્ષિતિજે, જોઇ લે.

                        - ‘જિત’ ઠાડચકર