આંખો...કોરા કાગળની...

એમ લૂછી  છે આંખો  મેં કોરા કાગળની;

વાત લખી છે ભીતર બળતા દાવાનળની.

મહેફિલ  માંડી બેઠો  છે  સૂરજ તડકાની;

વાત ન કરશો કોઇ હવે અહીંયા ઝાકળની.

તું ય ઘવાયો ? ફક્ત આંખનું કામ નથી આ;

ભાગીદારી  હોઇ  શકે  એમાં   કાજળની.

નદી  વચાળે સાવ  બિચારું  તરસ્યું  ઊભું;

એક  હરણને ટેવ પડી ગઇ છે મૃગજળની !

‘જિત’ ઉઝરડાઓ તો પડવાના જ હતા ને !

ડાળ  તમે  પકડીને   બેઠા’તા  બાવળની.

                               - ‘જિત’ ઠાડચકર

એક વિનંતી (શાર્દુલવિક્રીડિત)

એક વિનંતી (શાર્દુલવિક્રીડિત)

આવીને મુજ આ હ્રદય મહીં વસો, આવાસ છે સાંકડો;

તોયે આપ રહી શકો સરલથી, એવી અહીં છે જગા.

ઊર્મિનું ઝરણું સદા અહીં વહે, ઊગ્યાં કરે લાગણી.

જીવે છે મુજ કાવ્યમાં તમ જીવન, ક્યાંથી રહે વેદના.

                               - 'જિત' ઠાડચકર

એક પ્રાર્થના (શાર્દુલવિક્રીડિત)

 એક પ્રાર્થના  (શાર્દુલવિક્રીડિત)

હું ક્યાંથી મુજમાં કહો ભળી શકું ? પૂરી નથી સાધના; 

 મારી પાસ નથી હજી વિમલતા, આંખો મહીં સૂક્ષ્મતા.

 આપ્યું છે સઘળું જગે પરમ તે માનવ્યને પામવા;

 તોયે સાવ અપૂર્ણ છું જગતમાં, આપો મને પૂર્ણતા.

                                   - 'જિત' ઠાડચકર

અવતરું

છે તમન્ના શબ્દ થઇને અવતરું;

રોજ એથી શૂન્યતાને કરગરું.

હોય સાચું તો ખુશીની વાત છે.

આ જ સાચુ, કેમ હું દાવો કરું.

જો કદી ટોળે વળે છે રિકતતા;

વાત હું ત્યારે સ્વયંની આદરું.

રોજ આવો બેસવા આવી રીતે;

હું ગઝલની રોજ જાજમ પાથરું.

બોલશે તો ચોંટ ઊંડી આપશે;

’જિત’ છો લાગે બધાંને છોકરું.

             - ‘જિત’ ઠાડચકર

અમારું એવું છે ગુજરાત.

એવું છે ગુજરાત અમારું, એવું છે ગુજરાત.

દશે દિશામાં સદાય જેની થયાં કરે છે વાત.

                    અમારું એવું છે ગુજરાત.

સાહસના પર્યાય સમો છે ગુણવંતો ગુજરાતી;

હોય ભલે એ હિંદુ, મુસ્લિમ, શીખ, પારસી જાતિ.

અડગ બનીને ઊભું રહ્યું છે, ભલે મળ્યાં આઘાત.

                   અમારું એવું છે ગુજરાત.

અલખ જગાવી ઊભો યુગોથી ઊંચો ગઢ ગિરનાર,

સિંહ સમો પડઘાય હજી રા’નવઘણનો હુંકાર.

ચોગરદમથી ભગવો બોલે, ‘જય જય ગોરખનાથ !’

                   અમારું એવું છે ગુજરાત.   

મઝધારે તોફાન મચાવે ગુજરાતી મછવારો.

ગુજરાતી ગૌરવગાથાનો ક્યાંય ના આવે આરો.

દુનિયાના નક્શામાં જાણે પડી અનોખી ભાત.

                   અમારું એવું છે ગુજરાત.

                                            - ‘જિત’ ઠાડચકર

અમારું એવું છે ગુજરાત.

 

એવું છે ગુજરાત અમારું, એવું છે ગુજરાત.

દશે દિશામાં સદાય જેની થયાં કરે છે વાત.

                    અમારું એવું છે ગુજરાત.

સાહસના પર્યાય સમો છે ગુણવંતો ગુજરાતી;

હોય ભલે એ હિંદુ, મુસ્લિમ, શીખ, પારસી જાતિ.

અડગ બનીને ઊભું રહ્યું છે, ભલે મળ્યાં આઘાત.

                   અમારું એવું છે ગુજરાત.

અલખ જગાવી ઊભો યુગોથી ઊંચો ગઢ ગિરનાર,

સિંહ સમો પડઘાય હજી રા’નવઘણનો હુંકાર.

ચોગરદમથી ભગવો બોલે, ‘જય જય ગોરખનાથ !’

                   અમારું એવું છે ગુજરાત.   

મઝધારે તોફાન મચાવે ગુજરાતી મછવારો.

ગુજરાતી ગૌરવગાથાનો ક્યાંય ના આવે આરો.

દુનિયાના નક્શામાં જાણે પડી અનોખી ભાત.

                   અમારું એવું છે ગુજરાત.

                              - ‘જિત’ ઠાડચકર       

જોઇ લે.

હું ઊભો છું શબ્દની સાવ જ સમીપે, જોઇ લે.

હાથ પકડ્યો મીર, મીરાં ને મરીઝે, જોઇ લે.

મારી પહેલા ઓરડો દોડી પડ્યો છે ખોલવા;

એમ મારા દ્વાર ખખડાવ્યાં સમીરે, જોઇ લે.

રંગ લાવી છે પ્રતીક્ષા કેટલા વરસો પછી;

આવી ઊભા રામ શબરીની કુટિરે, જોઇ લે.

ઝૂંપડીમાં લાગશે લૂણો, કદાચિત એ ભયે;

ભીતરે સૂકવી દીધાં આંસુ ગરીબે, જોઇ લે.

આંખમાંથી ધૂમ દૃશ્યો ઓગળીને નીકળ્યાં;

એટલી રજકણ ઉડાડી છે અતીતે, જોઇ લે.

સાંજનો શણગાર તારી આંખમાં જોયા પછી;

રોજ આવીને ઊભો રહું છું ક્ષિતિજે, જોઇ લે.

                        - ‘જિત’ ઠાડચકર

શાને ?

સાવ અમસ્તા મળવું શાને ?

એકબીજાને છળવું શાને ?

સરવર થઇને જીવ્યાં, બસ છે;

સાગર થઇ ખળભળવું શાને ?

સાહસ હોય તો માર ડૂબકી;

તટ ઉપર ટળવળવું શાને ?

અજવાળું થ્યું, એ જ ઘણું છે;

પાસે જઇને બળવું શાને ?

ભીતર આ ભંડાર ભર્યો છે;

બ્હાર હવે નીકળવું શાને ?

     

                                     - ‘જિત’ ઠાડચકર

હોતું નથી...

પામવા જેવું કશું હોતું નથી;

જ્યાં સ્વયંનું પારખું હોતું નથી.

 હોય છે કેવળ છૂપેલી નગ્નતા;

વસ્ત્ર એકે આપણું હોતું નથી.

 

બંધ મૂટ્ઠીનો જ ફાળો હોય છે;

મૂલ્ય એમાં રાખનું હોતું નથી.

હૂંફ માની ગોદમાં સાચી મળે;

ક્યાંય એવું તાપણું હોતું નથી.

 રોજની છે વાત આ, તારા વગર;

શ્વાસમાં મારાપણું હોતું નથી.

                        - ‘જિત’ ઠાડચકર

યુદ્ધ

યુદ્ધમાં તો ક્યાં કશુંયે ધારવાનું હોય છે ?

હોય દુશ્મન એટલે બસ મારવાનું હોય છે.

આમ તો જીતી જવાતું હોય છે મેદાનમાં;

ભીતરે તો દોસ્ત કેવળ હારવાનું હોય છે.

                         

                       - ‘જિત’ ઠાડચકર